Maszyna do peletu – pomoc w pelletowaniu

Powinieneś wybrać składniki, które spełniają Twoje kryteria żywieniowe i ekonomiczne. Niektórym składnikom może brakować właściwości wiążących. Inne mogą być nawet negatywne. Jednym z przykładów jest tłuszcz, który jest bardzo szkodliwy dla trwałości pelletu. Składniki mogą być również trudne do przeciskania przez matrycę i powodować zablokowanie. Niewielka ilość środka wspomagającego granulowanie może często rozwiązać te problemy.

Z jakich materiałów korzystać?

• Glinki: Te spoiwa są zwykle używane na poziomie 1-2%. Można ich używać w paszach, które nie są gęste pod względem odżywczym, aby zapewnić wypełniacz i spoiwo.
• Lignosulfoniany/produkty na bazie ligniny: Są to zrównoważone produkty pochodzące z drewna. Zazwyczaj są nakładane w ilości 0,5-1,0% i są skuteczne w szerokim zakresie temperatur i wilgotności.
• Mocznikowo-formaldehydowy (UF) lub polimetylolokarbamid (PMC): Te spoiwa są stosowane głównie wtedy, gdy granulki muszą pozostać stabilne po zanurzeniu w wodzie. Dawkowanie wynosi typowo 0,1–0,5%. Te spoiwa są polimerami termoutwardzalnymi i wymagają ciepła, aby aktywować swoje wiązania.
• Smary: Są to często produkty formułowane (składające się z co najmniej dwóch składników). Ułatwiają proces peletowania bez szczególnego uwzględniania trwałości peletu.
• Płuczki: Te produkty to twarde kawałki piasku, które mogą szorować lub polerować otwór matrycy podczas przechodzenia. Można użyć piasku.

Niektórzy producenci peletów starają się utrzymać niskie koszty pomocy przy granulowaniu, ograniczając dozowanie. W pewnym momencie dawka staje się tak niska, że środek wspomagający granulowanie przestaje być skuteczny, a nawet niewielka ilość wydana jest marnowana. Dlatego ważne jest, aby określić najbardziej opłacalne dozowanie środka wspomagającego granulowanie w systemie, w którym jest on używany.

Co możemy nazwać granulowaniem?

Kiedy mówimy „granulowanie”, mamy na myśli proces ściskania materiałów przez matrycę w celu uformowania cylindrycznego kształtu o długości, która jest zwykle 2–4 razy większa od średnicy.

Gdy tony śruty pszennej zanieczyściły wody, rząd interweniował i zgodnie z prawem zabronił składowania. Śruty miały wartość odżywczą dla zwierząt, ale nie płynęły dobrze, miały niską gęstość nasypową, pylistą konsystencję i dlatego nie były przyjemne do jedzenia. Równie problematyczne były serwatka wytwarzana przy produkcji serów oraz mączka mięsno-kostna z zakładów pakowania.